From father to son 'Oh to be a gooner'
Eindelijk…eindelijk was het dan 8 maart. De dag dat ik samen met mijn vader naar de voetbal capital van Europa zou gaan, LONDEN. Samen met mijn vader naar Arsenal-Everton, de kwartfinale van de FA-cup. Maanden hadden wij samen uitgekeken naar deze dag. Meerdere malen hingen wij aan de telefoon om de plannen voor dit weekend door te spreken en om te kijken hoe het met de kennis van de liederen van Arsenal gesteld stond. ’s Ochtends om 9 uur met een heerlijk onderbuik gevoel het vliegtuig in. Aangekomen op London Gatwick namen we de trein richting hartje centrum. Vanaf daar snel met de metro naar het hotel waar wij de tickets konden ophalen. De wedstrijd begon al om kwart voor 1 en daarom hadden we geen tijd om even te acclimatiseren, maar pakten we direct weer de metro richting station ‘Arsenal’. Vanaf het moment dat we daar uitstapte begon onze voetbalreis echt. We werden meegezogen in een grote mensenmassa die luidkeels zongen en sprongen. Eindelijk was het dan zo ver, hier waren we voor gekomen. Wat een sfeer, wat een mensen. De wijk ademt voetbal en na een paar trappen te hebben beklommen rees daar ineens een prachtige voetbaltempel uit de grond, the Emirates. Wat ons direct opviel toen wij om het stadion liepen was het feit dat de Everton fans gewoon tussen het thuispubliek rond kon lopen. Ze stonden daar rustig in de rij voor het uitvak te wachten tot zij naar binnen konden. Er hing zelfs een groot spandoek van de organisatie van Arsenal met een welkomstwoord voor de ‘Away’ fans. Zó zou het overal ter wereld moeten zijn. Na een dolletje te hebben gemaakt met de Everton fans, snelde wij ons richting onze ingang. Wat een ongelooflijke view vanaf onze plaatsen, op zijn Londons gezegd: Absolutely stunning!!! Schuin in de hoek, op het zogenoemde ‘Club-level’, tussen de eerste en tweede ring. Mijn pa en ik keken onze ogen uit, wat een briljant bouwwerk. Onder ons was het uitvak gevestigd dus kregen wij de sfeer van zowel de ‘lads’ uit Liverpool als uit Londen mee. Schitterend hoe twee supportersgroepen tegen elkaar inzingen. Vol passie en strijd, iets wat je verwacht bij een typisch Engels affiche. Zonder nare verwensingen zoals je dat helaas wekelijks in de Nederlandse stadions hoort. Arsenal won de wedstrijd met 4-1 en legde een briljante tweede helft op de mat. Deze middag zou zelfs een Barcelona in goeden doen het onderspit delven. Soms heb je van die dagen dat alles mee zit en 8 maart 2014 was zo’n dag. Een schitterend weertje, fantastisch voetbal en een adembenemend de sfeer. Die dag ontstond er eindelijk in Noord-Londen weer het geloof op het kunnen winnen van een prijs, de FA-CUP. Minuten lang werd er gezongen over de tocht richting Wembley, waar Arsenal hopelijk dit jaar deze cup pakt. Mijn pa en ik sloten samen met een horde Arsenal fans de dag af in een kroeg, waar we vele pints hebben genuttigd op deze mooie overwinning. De dag er na wachtte voor ons het toetje. We hadden via Voetbaltravel ook nog tickets ontvangen om het stadion te bezoeken. Ik had niet gedacht dat we werkelijk waar iedere hoek mochten bekijken, van de bestuurskamer tot de plek van Özil in de kleedkamer. Voetbaltravel, ontzettend bedankt voor dit heerlijke voetbalweekend. Dankzij jullie hebben mijn vader en ik momenten kunnen beleven die wij nooit meer zullen vergeten. BEDANKT!
Tip: Van te voren is het ontzettend handig om de treintickets voor de Gatwick express online te boeken evenals de Oyster card (plaatselijke ov chipkaart) zodat je nergens in de rij hoeft te staan en direct kunt reizen
Vader-en-zoon Wegstapel in het Emirates Stadium
